Geboren als moslim, heb ik me nooit al te veel zorgen gemaakt over de betekenis van deze identiteit. Ik beschouwde mezelf als moslim door erfelijkheid, door traditie, door verplichting... verwesterd, ik was door omstandigheden.

Opgeleid sinds mijn vroege jeugd in westerse scholen, groeide ik op met deze cultuur die ik met verbazingwekkend gemak assimileerde... Mijn oorspronkelijke cultuur, zeer traditioneel, was beperkt tot de intieme ruimte van het ouderlijk huis. ...

Hoe gemakkelijk de westerse cultuur ook leek om mee te leven en zeer toegankelijk voor mij, degene die verondersteld werd de mijne te zijn, stoorde me met zijn starheid, zijn litanieën, zijn eeuwige verboden...

Van de islam wist ik heel weinig. Het kwam neer op voorouderlijke praktijken, die van generatie op generatie werden overgedragen, passief, maar onvermijdelijk...

Wat was mijn verbazing toen ik ontdekte dat in feite alles wat ik veronderstelde te weten over de islam absoluut niets met de werkelijkheid te maken had!

De realiteit van de Koran, het ontroerende en grootse verhaal van de profeet Mohammed en zijn metgezellen, de trotse en opstandige moslimvrouwen van die tijd, de opkomst van de moslimgemeenschap, haar gouden eeuw, haar buitengewone veroveringen...