Het volkslied van een land is degene die je naar het lef voert, degene die het verhaal van een volk vertelt, jouw verhaal, jouw identiteit. Dit lied dat harten verenigt en mensen samenbrengt. De mijne is de Brabançonne. Op een deuntje van levendige muziek voert hij zijn volk door de geschiedenis. Deze geschiedenis die we op de een of andere manier proberen te vergeten, die we vergeten te vertellen, is van mij. En de mijne begon in 1964.

"O vaderland, o lieve moeder", waarom wijst u mij af? Waarom wil je me niet meer? O vaderland, mijn dierbare vaderland, ben je de offers van mijn volk vergeten, degenen die je hebben geholpen om te herstellen en te ontwikkelen?

Deze hymne heb ik besloten om het te herschrijven, zodat het meer inclusief is, toleranter, zodat het meer harten verzamelt.
Een getuigenis, een herinneringsplicht, voor al degenen die door de conventie zijn vergeten, voor alle slachtoffers van deze bilaterale overeenkomst.

NORA ABIED

Abied Nora, geboren in Brussel in de jaren 90, is vooral een lerares toegewijd aan haar beroep en gefascineerd door schrijven. Schrijven is haar therapie en dat begreep ze al heel jong.

Aan het einde van haar studie en na wat vruchteloos onderzoek besloot ze te gaan vliegen. Het is in de straten van Caïro dat haar ervaring doorgaat en dat ze haar plek zal vinden. Een plek die zoveel vragen zal oproepen over zijn identiteit.

Quelques temps après, cette envie de découvrir le monde s'intensifie et aujourd'hui, de manière totalement inattendue, ce sont les États-Unis qui lui ont ouvert les bras, c'est cette nouvelle partie du globe qu'elle appelle désormais « bij mij thuis ".

Wereldburger, expat of immigrant, haar zoektocht en haar strijd is haar identiteit.