Lessen uit soera Yusuf Yasir Qadhi Moslimstad

Allah noemde Surah Yûsuf “de beste van alle verhalen”, die Hij in de Koran heeft geopenbaard, de beste van alle openbaringen, aan de beste van alle profeten, onze profeet Mohammed. Dit verhaal werd aan hem geopenbaard om hem op een bepaald moment op te vrolijken toen zijn lijden en zorgen het grootst waren. De profeet Yûsuf leefde zeker duizenden jaren geleden, maar de tijd heeft de relevantie van zijn verhaal op geen enkele manier verminderd: het is een verhaal over liefde, passie, verraad en vergeving, en het heeft ons in elke fase van ons leven iets te leren. Ze brengt goddelijke wijsheid over, verpakt in een ongeëvenaarde welsprekendheid. Het is een tijdloos verhaal dat onze ziel altijd zal kalmeren in de moeilijkste tijden, terwijl het ons vertrouwen in onze Heer weer aanwakkert.

De openbaring van soera Yûsuf

De timing van de openbaring van Surah Yûsuf had niet geschikter kunnen zijn. Allah openbaarde het in feite na “het jaar van verdriet”, waarin drie traumatische gebeurtenissen elkaar opvolgden voor de Profeet. De eerste was de meest persoonlijke en intieme van allemaal: de dood van zijn vrouw Khadîjah, zij die zijn grootste steun was geweest, een constante bron van troost en kracht. Toen de Openbaring begon, wendde hij zich tot Khadîjah voor emotionele steun en geruststelling. Zij was de eerste die in zijn missie geloofde, ze was standvastig aan zijn zijde gebleven ondanks alle tegenslagen van de eerste jaren van zijn profetische missie: wanneer een man de troost en liefde ontvangt die hij nodig heeft in zijn huis, kan hij omgaan met wat er in de buitenwereld gebeurt. De dood van Khadijah was zo'n groot verlies voor de Profeet (saw) dat hij, hoewel hij bekend stond om zijn veelvuldige glimlach, een heel jaar lang niet glimlachte.

Een tweede tragedie volgde al snel: de dood van zijn oom Abû Tâlib. Als Khadîjah de steun van de Profeet zowel thuis als privé was geweest, was Abû Tâlib zijn voornaamste publieke steun geweest. Toen de ongelovigen van de Qoeraisj de Profeet begonnen te dreigen met zijn prediking te stoppen, probeerde Aboe Talib eerst zijn neef te overtuigen om te stoppen. Maar het antwoord van de Profeet zou het leven van Abu Talib voor altijd veranderen: “Bij Allah! Als de zon in mijn rechterhand zou worden geplaatst en de maan in mijn linkerhand, op voorwaarde dat ik dit pad zou verlaten, zou ik het niet verlaten totdat Allah mij de overwinning had gegeven, of totdat ik omkwam in mijn poging (om te zijn). » Abu Talib zei toen tegen hem: “Ga en predik wat je wilt, want bij Allah, ik zal je nooit in de steek laten. » En hij was een man van zijn woord: gedurende de tien jaar die volgden deed Abu Talib alles wat hij kon om de Profeet te verdedigen; hij offerde zijn reputatie en prestige op om zijn neef te beschermen, zozeer zelfs dat toen de ongelovigen van de Qoeraisj de moslims boycotten, Aboe Talib vrijwillig zijn privileges opgaf om zich bij hen te voegen in de vallei waar ze waren verbannen, buiten Mekka. Zolang Abu Talib leefde, konden de vijanden van de Profeet hem geen lichamelijk letsel toebrengen: met zijn dood zou de vervolging alleen maar heviger worden, zo erg zelfs dat de Profeet Mekka spoedig zou moeten verlaten.

Het derde incident was de noodlottige reis van de Profeet naar Ta'if om de mensen van die stad uit te nodigen voor de aanbidding van Allah, alleen en zonder metgezellen; dit waren de moeilijkste dagen van zijn leven. Zijn vrouw 'Aisha vroeg hem eens: "Heb je een dag meegemaakt die moeilijker was dan de slag bij Uhud?" » En de Profeet antwoordde: “Ja, jullie stammen hebben mij veel problemen bezorgd; en het ergste was de dag van Akaba, toen ik mezelf presenteerde aan Ibn Abd Yalil ibn 'Amr (de leider van Ta'if), en hij reageerde niet op wat ik hem voorstelde. Ik vertrok overweldigd door groot verdriet. » De Profeet werd in Taif feitelijk publiekelijk verworpen en vernederd, tot het punt dat mensen stenen naar hem gooiden totdat zijn sandalen zich met bloed vulden.

Al deze incidenten vonden binnen zes weken na elkaar plaats en de Profeet had toen de indruk dat de situatie niet erger had kunnen zijn; Het is precies op dit moment dat Allah ervoor kiest om Surah Yûsuf te openbaren. We weten de exacte datum van deze openbaring niet, behalve dat het rond het 10e of 11e jaar van de Mekkaanse periode is, en enige tijd vóór de Hijra naar Medina. Wanneer we het tijdelijke raamwerk van de openbaring begrijpen, wordt de diepe betekenis van Surah Yûsuf onmiddellijk heel duidelijk: door de openbaring van Surah Yûsuf heeft Allah het moreel van de Profeet verhoogd, hem getroost en versterkt, in een tijd waarin hij politiek kwetsbaar was. . Surah Yûsuf was in zekere zin het licht dat de Profeet uit de duisternis van zijn pijn en angst bracht. En veertien eeuwen lang is deze soera gelovigen blijven verheffen en hun spirituele pad verlichten.

Geleerden hebben verschillende andere incidenten genoemd die tot de openbaring van deze soera hebben geleid. Toen de vervolging van moslims heviger werd, voelden de metgezellen van de Profeet zich overweldigd en gingen naar de Profeet en zeiden: “O Boodschapper van Allah, waarom vertelt u ons geen verhalen? » Ze wilden voorbeelden horen van hoe eerdere landen met lijden en vervolging waren omgegaan. Tegelijkertijd probeerden de ongelovigen van de Qoeraisj de Profeet in diskrediet te brengen als boodschapper van God, door hem een ​​dichter, een waarzegger en een gek te noemen. Dus stuurden ze een delegatie naar de Joden van Medina om hen te vragen hen een vraag te stellen die alleen een Profeet kon beantwoorden. De Joden zeiden dat ze onderzoek moesten doen naar de geschiedenis van Yûsuf en zijn broers, want ze veronderstelden dat geen enkele Arabier dat zou weten; en Allah beantwoordde aldus hun vraag door Surah Yûsuf te openbaren, in al zijn boeiende details!

Bibliografische informatie