De soevereiniteit van de Umma (volk/gemeenschap) betekent niet dat de Umma het criterium is dat als basis moet dienen voor het oordeel over moraal of waarden, zoals sommigen denken. Maar het basiscriterium is logischerwijs de autoriteit (marji'iyya) waarnaar de mens verwijst en waarin hij gelooft, of deze autoriteit nu religieus, filosofisch of seculier is. Dus de kennis van het geoorloofde en het ongeoorloofde, in de islam, wordt niet gedaan door populaire raadpleging, maar door de bronnen van de sharî'a, en in de eerste plaats door de koran en de soenna.
De functie van de Umma is om waarden en ideeën om te zetten van louter morele principes in soevereine en afdwingbare constitutionele wetten.
Met andere woorden, de functie van volksraadpleging is om te vertrouwen op de wil van het volk wanneer er een conflict is tussen waarden en wil, om er een einde aan te maken met vreedzame en beschaafde middelen, en niet door oorlogen, moorden, terreur, onderdrukking, uitsluiting, bloedvergieten en het schenden van taboes, zoals het geval was bij oude volkeren, waar de overwinnaar het recht had om zijn wil en zijn keuzes op te leggen zonder te hoeven verwijzen naar de wil van het volk.
Dit is waarom de soevereine wil (siyada) van de Umma voorafgaat aan de toepassing van de sharî'a.